"Learning to fly!" ή "Κοίτα μαμά και χωρίς ράγες!"

"Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές" που λέει και το λαϊκό άσμα, καθώς ετοιμάζομαι να σφάξω το -μια χαρά μεταξύ μας- φέρινγκ μου. Έτσι και το ρημάξω θα πετάξω πολλές ώρες και υλικά. Μετά μου έρχεται η σκηνή από το "Όλα είναι δρόμος" και το  "γκρέμισ' το Ηλία!" και ...αποφασίζω να το σφάξω. Επόμενο δίλημμα: Νηστεία, προσευχή, γιόγκα, τάι τσι, εξομολόγηση και αποχή από το σεξ και το ποτό για καθαρό μυαλό και σταθερό χέρι; ή μια παγωμένη μπύρα και το ραδιοφωνάκι να σιγογρατζουνάει στο βάθος; Το βου και πάμε. 

Με προσοχή και όσο πιο σταθερό χέρι γίνεται, το τροχαδάκι ανοίγει δύο σχισμές για να περάσουν από αυτές οι βραχίονες πίσω από το φέρινγκ. Τρίψιμο, φινίρισμα, στοκάρισμα και βάψιμο για να "σφραγίσει" η τομή στο υλικό -η υγρασία είναι το μεγαλύτερο βάσανο των συνθετικών υλικών- και ιδού.  

Επόμενη φάση η κατασκευή των επιφανειών που θα κάνουν την δουλειά που μέχρι τώρα έκαναν οι αλουμινένιες ράγες μπροστά από το φέρινγκ. Μιας και δεν υπάρχει έτοιμο εξάρτημα-δρομέας, "σκαλίζω" δύο σε επιφάνεια από χοντρό πλαστικό, εκατοστό το εκατοστό.

Αρκετές ώρες μετά, το πάτωμα έχει γεμίσει πλαστικά κομμάτια για πέταμα και αποτυχημένες ιδέες που στοίχισαν κάμποσες ώρες. Όταν καταλήγω στα σωστά χρειάζομαι ...διάλειμμα για βίδες. Με οτι βίδες μπορώ να βρω προσωρινά στα γνωστά πολυκαταστήματα και στα μικρά της γειτονιάς, επιστρέφω και αρχίζει το βίδωμα.

 Λίγο αργότερα έχει πέσει το πρώτο μοντάρισμα και ξεμοντάρισμα. Τα εξαρτήματα ξύνονται και βάφονται μαύρα για να δούμε και πως δείχνουν.  Η όλη κατασκευή στήνεται, βιδώνεται και τεστάρεται στον πάγκο τουλάχιστον, όπου δουλεύει, οπότε πάμε για εγκατάσταση στη μηχανή. 

Αλλά πρώτα και μια που λύνω και ξαναδένω τα εξαρτήματα, είναι ευκαιρία να δοκιμάσω και κάτι ακόμα. Αυξάνοντας την ροή του αέρα ανάμεσα στις δύο επιφάνειες λογικά θα έχει ακόμα καλύτερη αεροδυναμική και ακόμα πιο ομαλή ροή εκεί ακριβώς που η κάλυψη από τον αέρα τελειώνει. 

Τα περισσότερα φέρινγκ αυτού του είδους έχουν μια τομή σαν παραθυράκι, οπότε το τροχαδάκι αρχίζει πάλι να σφυρίζει -τώρα που ξεθαρέψαμε...- αλλά αυτή τη φορά πάνω στο διάφανο πλεξιγκλάς. Λίγο αργότερα...

Το βιδώνω στη μοτοσικλέτα και ξεκινάνε οι πρώτες δοκιμές. Δουλεύει και αεροδυναμικά όπως πριν και λίγο καλύτερα ειδικά στα πολλά. Ο μηχανισμός ανεβοκατεβαίνει εύκολα. Κοιτώντας το από το πλάι, μου έρχεται μια ακόμα υποψία. Μετράω τις γωνίες των πλαινών φέρινγκ της μοτοσικλέτας και βεβαιώνομαι, ότι θα είναι πιο ανοικτές, άρα πιο στιβαρές, αν στο σημείο που δένει το μπαράκι στα πλαϊνά στηρίγματα γυρίζει προς τα μπροστά. Φτιάχνω ένα τέτοιο μπαράκι και το σύνολο είναι ακόμα πιο σταθερό.

Τελευταία λεπτομέρεια: τα παξιμάδια που σφίγγουν τα μπράτσα που στηρίζουν την ζελατίνα στους δρομείς και πρέπει να δουλεύουν με το χέρι αν και φτηνά και πρακτικά, (τύπου "πεταλούδα") είναι άθλια στο μάτι. Κατεβαίνω στο κέντρο και μετά από αρκετό ψάξιμο καταλήγω στα πολύ ακριβότερα, αλλά ωραιότερα, ακτινωτά, από μαύρο βακελίτη με μεταλλικό σπείρωμα.  

Ο επίλογος απαιτεί λύσιμο όλης της κατασκευής, φινίρισμα, βάψιμο και  αντικατάσταση όλων των παξιμαδιών ασφαλείας με καινούργια πριν το τελικό μοντάρισμα. Αναμνηστική φωτό...

Στο μεταξύ άλλο ένα F 650 GS έχει προστεθεί στην παρέα και χρειάζεται φέρινγκ. Συνολικό ύψος 47 εκατοστά σε πλήρη έκταση. Μίνιμουμ ύψος 35 εκατοστά σε πλήρη σύμπτυξη. Ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα στη ζελατίνα για απόσβεση υποπίεσης. 

Και ένα ταξιδάκι μέχρι τον Κίσαβο για δοκιμή. 

Ώπα! Τι Finale;

“It Aint  Over Till It’s Over Baby”. OΚ το όλο κόλπο δουλεύει άψογα, εδώ και μήνες. Αλλά κάτι με τρώει. Κάποια στιγμή το βλέπω παρκαρισμένο πάλι δίπλα στο Ντεζιέρτο και κάτι δε μου κάθεται καλά. Ναι μεν έχω καλύτερα υλικά. Καλύτερη -κατά τους δοκιμαστές μου τουλάχιστον- αεροδυναμική. Μικρότερο βάρος. Αλλά κάτι δεν μου πάει…

Μήπως είναι που πρέπει να κατέβω από τη μηχανή για να κατεβάσω τη ζελατίνα; Μπα… Το χρώμα; Τσου... Το σχήμα; Ούτε… Χμμ… Αφού το παιδεύω καταλήγω ότι τελικά είναι το απλούστατο. Με το μηχανισμό στήριξης της ζελατίνας να φαίνεται απέξω και μπροστά, το όλο  κόλπο φαίνεται «ιδιοκατασκευή» και «ερασιτεχνικό». Η «πρόσοψη» του το αδικεί και δεν θα δείχνει ποτέ τόσο «κακό» όσο το ακριβό και επώνυμο αντίστοιχο, αν δεν "καθαρίσει" οπτικά από μπροστά.

Σας έχει λάχει με το που θα σκεφτείτε κάτι να νιώσετε πως έχετε ήδη μπλέξει πριν καλά καλά τελειώσει η σκέψη σας; Ε, ιδού. Από την ώρα που μου κατέβηκε η ιδέα ήξερα πως έπρεπε να λυθούν τα πάντα ως την τελευταία βίδα και να ξαναπέσουν στον πάγκο. Στόχος να μεταφερθεί όλος ο μηχανισμός στήριξης της ζελατίνας πίσω από το μαύρο φέρινγκ αλλά… αυτό σήμαινε ότι στο φέρινγκ έπρεπε να πέσει λεπίδι. Δύο παράλληλες σχισμές θα έπρεπε να ανοιχτούν και να περνάνε βραχίονες που θα στήριζαν την ζελατίνα. Θα επιβιώσει το φέρινγκ από την εγχείρηση; Τα δάχτυλα; To be continued...

Finale!

Τελικά ο καιρός επιτέλους άνοιξε και το Ikarus μπήκε σε συνεχείς δοκιμές. Σε αυτές πήγε και ήρθε σε δρόμους με έντονο άνεμο, όπως η Αθηνών Κορίνθου, διάσχισε εκτός δρόμου διαδρομές και ταξίδεψε στα Βαλκάνια. Επέδειξε εκτός από τα γνωστά του ήδη αεροδυναμικά του χαρακτηριστικά και αντοχή στις καταπονήσεις, τους αέρηδες, τις υψηλές ταχύτητες και τους άπειρους κραδασμούς...

...σε Ελληνικό έδαφος...

...αλλά και σε Βαλκανικές περιπέτειες...

...στη Βουλγαρία...

...με 200 χιλιόμετρα την ώρα...

...χωρίς καν κραδασμούς...

...αποδεκατίζοντας έντομα εντός και εκτός συνόρων.

ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟ FAIRING ΓΙΑ F800/650 GS

Ένας απλός ιδιοκτήτης BMW F 650 GS (twin cylinder, 800cc), την πρώτη του εβδομάδα με την καινούργια του μοτοσικλέτα γυρίζει το κλειδί και αντιλαμβάνεται ότι "ουπς εδώ φυσάει". Λογικό, αφού αέρα πάει το μηχανάκι. Πως να μην φυσάει, μιας και αι σχεδιασταί το συνέλαβαν μάλλον ως naked το συγκεκριμένο όχημα. Σε αντίθεση με τον ιδιοκτήτη που το πλήρωσε για πηγαίνει και κάνα ταξιδάκι και να κυκλοφορεί βρέξει -χιονίσει.  

Έτσι ο συμπαθής μας ιδιοκτήτης -συνολικού μήκους 172 εκατοστών όλων κιόλων- αφού απόλαυσε την αίσθηση του αέρα παντού επάνω του, με μόνο ένα ζελατινάκι για τα όργανα ανάμεσα σε αυτόν και την μητέρα φύση και τα στοιχεία της, αποφάσισε ότι καθώς χειμώνιαζε ήρθε η ώρα για να βρει κάτι να απαγκιάσει από τον αγέρα και τη βροχή. Και έπιασε να βιδώνει...

Ζελατίνα του Μεγάλου Αδελφού, BMW F 800 GS.

Η ελπίδα μπορεί να πεθαίνει τελευταία αλλά δεν υποφέρει σαν και σένα πρώτα. Που πίστεψες ότι η μισή παλάμη διαφορά από την δική σου ζελατίνα θα σε σώσει. Στην πραγματικότητα η πιο "κακή" ζελατίνα του F 800 GS είναι στην κυριολεξία αυτό. Πιο κακή ζελατίνα και από τη "μη ζελατίνα" του F 650 GS! Παρόλα  τα κοψίματα τα τσακίσματα και τα αεροδυναμικά τσαλίμια, καταφέρνει να σου στέλνει όλη τη ροή του αέρα -αφού πρώτα την κατσαρώσει σε στροβιλισμούς- κάτω ακριβώς από τη ζελατίνα του κράνους και στο λαιμό, ρίχνοντας σε στις λισοπαϊνες! Δεν προφυλάσσει ούτε το gps από τα πολλά νερά! Όπως μπήκε έτσι βγήκε και ούτε για πούλημα δεν πήγε (ποιος να την πάρει και τι να την κάνει;). Βγαίνει στο φως μόνο για επικίνδυνες αποστολές, σαν ήρωας από τους "Αναλώσιμους". Νεεεεεεεξτ!

BMW Touring

Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως μια εταιρεία με τέτοια και τόση εμπειρία στις μοτοσικλέτες τουρισμού και με τόσα εκατομμύρια αδειασμένα σε μελέτη αεροδυναμικής -με τον Πινινφαρίνα να έχει σχεδιάσει ολόσωμα κοστούμια για RT που ακόμα και σήμερα ψαρώνουν ειδικούς- κατάφερε να τα κάνει τόσο σκατά, σε τόσες πολλές απόψεις. Αφενός έβγαλε ένα μεγαλύτερο φέρινγκ που προσθέτει βάρος και όγκο στην μοτοσικλέτα, τη φαρδαίνει μπροστά, απαιτεί έξτρα μεταλλικό μπαράκι για να στηριχθεί για να κάνει τι; Να σου αδειάζει όλο τον αέρα που μαζεύει στα μούτρα. Αφετέρου σε μια επίδειξη γερμανικού διεστραμμένου χιούμορ το ονόμασε "τούρινγκ". ΟΚ, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήθελαν να κάνει θόρυβο εκεί που ο θύλακας του αέρα που ανακατευθύνει, κλείνει, αλλά αδειάζοντας τον ευγενικά πάνω στη ζελατίνα μου δεν μου λύνει το πρόβλημα. Μπορεί επίσης να τους εξανάγκασε κάποιος κανονισμός ασφαλείας του Γερμανικού TUV να μην την αφήσουν να ψηλώσει, πάνω από τους καθρέπτες. Η κάποιος γιάπης στο μάρκετινγκ της BMW, που δεν έχει καβαλήσει όχι μηχανή, αλλά ούτε γκογκολίνο θέση καρότσα πίσω, να διέταξε από τα κεντρικά να την κάνουν κούρμπα πίσω για να δείχνει πιο "κακιά", ή "γρήγορη", ή "σέξι" και να πουλήσει. Δεν με νοιάζει. Ας της κολάγανε βυζιά. Ας τα δίνανε έξτρα δώρο να τα φοράς εσύ, όταν θες. Αυτό το πράγμα το μόνο που κάνει είναι τον αναβάτη φτωχότερο. Πολύ. Με τα βυζιά μπορεί και να ξεχρέωνε και καμιά δόση της μηχανής. Ευτυχώς τουλάχιστον που δοκίμασα την ζελατίνα σε μοτοσικλέτα άλλου αναβάτη και δεν την πλήρωσα. Νεεεεεξτ!

Wunderlich Ergo Vario

Έχετε ακουστά αυτό που λένε ότι "assuming is the mother of all fuckups"; Ε αυτό ακριβώς. Εσύ ως πελάτης υποθέτεις ότι είναι το "τέλειον" γιατί βλέπεις ότι είναι "Βούντερλιχ" άρα καλή. Είναι και "Βάριο" άρα κάπου θα τα βρείτε οι δυό σας στο ανέβα -κατέβα. E είναι και δύο στρέμματα, άρα είναι η ζελατίνα "Ιντεραμέρικαν". Μεγάλη και σίγουρη. Νομίζεις μικρέ μου αγοραστή, που τα έσκασες χοντρά. Επαρκή κάλυψη από αέρα έχεις σίγουρα. Σωστή όχι. 
      Η ζελατίνα είναι τεράστια και μονοκόμματη, αλλά το κυριότερο πολύ κάθετη και επίπεδη μπροστά για να έχει σωστή αεροδυναμική. Έτσι εκεί που τελειώνει, ο αέρας κλείνει παταγωδώς , με θόρυβο (μιλάμε για μπάπα -μπούπα δίπλα στα αυτιά σου στο πλάι του κράνους!) και στροβιλισμούς. Επειδή μάλιστα είναι μεγάλη και χωρίς ανοίγματα για να εξισώνει την υποπίεση πίσω της, με συγκεκριμένους αέρηδες νιώθεις να σε ρουφάει προς τα μπροστά καθώς επιταχύνεις! 
      Το χειρότερο όμως είναι ότι off road τράνταζε σε κάθε λακκούβα όλο το ρύγχος της μηχανής, λες και θα το ξήλωνε, ακόμα και με το πρόσθετο πάνω τμήμα κατεβασμένο. Η απάντηση στο "γιατί" ήρθε στη ζυγαριά. Η όλη -ομολογουμένως εντυπωσιακή- κατασκευή από μασίφ μεταλλικούς συνδέσμους, αντηρίδες και μοχλούς, μαζί με το γεγονός ότι οι Γερμανοί φίλοι μας έφτιαξαν τις επιφάνειες από πανίσχυρο lexan, έφτασαν την όλη ζελατίνα να ζυγίζει 4 (ναι τέσσερις!) φορές το βάρος μιας αντίστοιχου ύψους χωρίς μηχανισμό ζελατίνας Givi. Σχεδόν 4 κιλά! Αποτέλεσμα; Σεισμός και στην πιο απλή λακκούβα για το 650 με τον ταπεινό 19 ιντσών μπροστά τροχό... 
        Η μόνη εξήγηση για την πατάτα της Wunderlich, μου ήρθε μια μέρα κοιτάζοντας την μηχανή -που με όλο αυτό το πράμα μου θύμιζε πούλμαν ή περίπτερο, με το ζόρι κρατήθηκα και δεν του κότσαρα εφημερίδες και Σεραφίνο με μανταλάκια- και βρίσκοντας ότι η όλη κατασκευή σαν να της πέφτει μεγάλη κατά τουλάχιστον ένα νούμερο. Χμμ μου φαίνεται ότι η ergo vario σχεδιάστηκε για το BMW R 1200 GS και μετά προσαρμόστηκε για το F 800 GS. Αγγελία πάραυτα. Είναι η μόνη με την οποία δεν πρόλαβα να βγάλω τη μηχανή ούτε μια φωτογραφία! Νεεεεεξτ!

 Touratech Large Touring Screen

Δοκιμή σε μοτοσικλέτα φίλου. Θόρυβος και αστάθεια στους πλαϊνούς ανέμους, παρότι το σχήμα έμοιαζε να είναι "λογικό" και το ύψος της ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ χαμηλό. Ωραίο ντιζάιν, και ...προστασία οργάνων και gps. Aυτά. Ο φίλος την πούλησε καθώς σε καμία περίπτωση δεν δικαίωσε το όνομα της. Σίγουρα όχι την τιμή της. Νεεεεεξτ!

MRA Vario Touring Screen

Η φήμη της εταιρείας και οι φίλοι (με ιαπωνικές on -off) που ορκίζονται ότι βρήκαν την υγειά τους, με έπεισαν να τη δοκιμάσω, πληρώνοντας μάλιστα 140 ευρώ για μια ζελατίνα που και το μαγαζί που την πουλούσε δεν είχε και μου την έδειχνε ... από το ίντερνετ στην οθόνη του υπολογιστή τους! Επαγγελματισμός, όχι αστεία. Αποδείχθηκε ακριβή και με μικρή και περίεργη κάλυψη. Αρχικά απογοητεύτηκα οικτρά από αυτήν γιατί με τόσα λεφτά, τελικά το χειμώνα κρύωνα. Παρόλα αυτά μετά από αρκετές δοκιμές κατέληξα ότι είναι φτιαγμένη με την "ανάποδη" λογική του πόσο "σωστή" σχέση με τον αέρα πρέπει να έχεις με το μίνιμουμ των "επιπλοκών". Με άλλα λόγια είναι μια μικρή ζελατίνα που δεν σπάει, δεν χαλάει και δεν βρίσκεις επάνω της ότι και να κάνεις εκτός και εκτός δρόμου, δεν πα να φύγεις από ράμπα ελικοπτέρου Σινούκ ανάποδα και να σκάσεις με έντο στη Σχοινούσα. Ταυτόχρονα δεν "κόβει" τον αέρα αλλά τον "ανοίγει" με την αεροτομή που έχει ώστε να μην σε ενοχλεί τόσο, όσο αν δεν έχεις ζελατίνα. Ποιότητα κατασκευής εντυπωσιακή. Το φρύδι μεταξύ μας δεν χρειάζεται να αλλάζει τόσες γωνίες. Α  και είναι μόνη πραγματικά αθόρυβη. Σε ταξίδι με βροχή όμως θα παπαριάσεις κανονικά. Όπως έμαθα αργότερα διαβάζοντας, η βροχή ακυρώνει το εφέ του "φρυδιού" που "ανοίγει" τον αέρα, γιατί απλά αυξάνει την πυκνότητα του μέσου που πρέπει να ανοίξει η μηχανή προχωρώντας. Σε απλά ελλήνικος "η αεροδυναμική πάει περίπατο, εσύ για στέγνωμα". Το είπα στο μαγαζί. "Κουακ". Το έγραψα στην MRA. "Κουακ". Δύο χρόνια μετά αλλάξανε το φρύδι και το κάνανε διπλάσιο μπας και τη σώσουν. Αγγελία. "Κουακ" σόρι "Νέεεεεξτ!" 

Givi D 333ST (& kit)

Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν σε αυτή τη εταιρεία. Δεν έχουν ποτέ το καλύτερο, δεν έχουν ποτέ το χειρότερο. Δεν έχουν ποτέ το φθηνότερο. Ούτε το ακριβότερο. Αλλά με έναν μαγικό τρόπο έχουν συχνά το προϊόν με την καλύτερη σχέση ποιότητας /λειτουργικότητας με τιμή. Με απλά λόγια, δίνεις λογικά λεφτά, κάνεις τη δουλειά σου αξιοπρεπώς. Η συγκεκριμένη ζελατίνα επιλέχθηκε όταν έναν χειμώνα είχα βαρεθεί να στύβω την γκαρνταρόμπα μέχρι σώβρακο, επί ένα μήνα που ξεπατώθηκε και βρέχει. Έχοντας γίνει πια πολύ δύσπιστος με την υπόθεση ζελατίνα, πήγα σε μαγαζί της Μιχαλακοπούλου που την είχε, την τοποθέτησα χωρίς να την βιδώσω πάνω στη μοτοσικλέτα, έκατσα πάνω και είδα που περίπου μου έρχεται. Η τιμή της (όσο κάνει ένα πρόσθετο φρύδι τρία δάχτυλα ύψος επώνυμων Γερμανών) σήκωνε το ρίσκο και έτσι και εγένετο. Παρόλα αυτά όταν είδα ότι έγραφε και στις οδηγίες ότι μπορεί να σου λιώσει τα όργανα, λειτουργώντας ως κάτοπτρο, πέθανα στα γέλια, θεωρώντας το ΤΗΝ υπερβολή. 
       Όταν έμαθα ότι έχει όντως συμβεί, ένιωθα να βγάζω κέρατα και να θέλω να πάω βόλτα στη Μιχαλακοπούλου για να παίξω κουτουλιές! Ο Τζίζας και ο Κράιστ παρέα ρε σεις! Ποια σοβαρή εταιρεία (κολοσσός στην προκειμένη περίπτωση) θα σου πούλαγε το προϊόν και μετά θα έγραφε, (για να το δεις όταν πήγαινες σπίτι) "Συγχαρητήρια για την αγορά. Α, έχε και το νου σου γιατί μπορεί να σου λιώσει κάνα κοντέρ"! "Α, βλέπεις το μπάνερ αυτής της εταιρείας στο MotoGp; Είναι αυτή που λειώνει τα κοντέρ! Χωρίς φωτιά, μόνο με τον ήλιο, Τρομερή πρωτοπορεία! Βέβαια οικολογική!".

Κατά τα άλλα έκανε αυτό που έλεγε. Φτηνό ελαφρύ πλεξιγκλάς σου έκοβε τα πολλά, ανοίγωντας την ροή και κάθετα και οριζόντια και αδειάζοντας τη πάνω ροή  στην κορυφή του κράνους χωρίς στροβιλισμούς και πολύ θόρυβο. Όχι πλήρης κάλυψη, αλλά ανεκτή.  Και δύο μεταλλικές βαριές λάμες (έξτρα χρέωση όμως) "έδεναν" το πλάι του ρύγχους, από τον προβολέα ως τις πίσω κάτω βίδες της ζελατίνας για να το σταθεροποιήσουν. Καθότι ελαφρύ πλεξιγκλάς σημαίνει "φτερό στον άνεμο" μόνο του. Κούναγε λίγο το ρύγχος στους πλευρικούς αέρηδες σε ταξίδι και στο χώμα καλύτερα να την έβγαζες. Γιατί ή που θα γέμιζε λάσπες και δε θα έβλεπες ή που σε κάποιο στούμπι θα έτρωγες καρατιά στη μύτη από θυμωμένο ιταλικό πλαστικό. Και αν είχες κλειστή ζελατίνα καλώς. Αν είχες ζεσταθεί παλεύοντας με το θηριάκι στα χώματα και την είχες ανοιχτή... θρίλερ. Είδα ένα παλικάρι στο advrider με την πρόσοψη να κρέμεται σα μισοψημένος γύρος και ...αποφάσισα να παλέψω τον Ίκαρο. 

Γιατί έπεσα και πάνω σε Desierto και Mirage2 και η λύση ήταν προφανής. Το μόνο πρόβλημα όμως ήταν ότι κόστιζε όσο ένα Ελληνικό μνημονιακό μηνιάτικο. 

ΔΟΚΙΜΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: HOW DARE YOU!

Ένα ήσυχο βράδυ το Icarus συνάντησε ένα Desierto της Touratech. Η όλη κουβέντα εξελίχθηκε σε δοκιμή και ο ιδιοκτήτης του Desierto πήρε το Icarus για ένα πρόχειρο σύντομο test drive στην πόλη. 

Τρίτη Δοκιμή.

Αναβάτης ύψους 180+ cm 

Κράνος HJC RPHA-10 (δρόμου, υψηλής αεροδυναμικής) 

Αέρας ήπιος

Ζελατίνα τέρμα επάνω 

Πεδίο δοκιμής, Λεωφόρος Συγγρού/ παραλιακή 

Συμπέρασμα: "Ροή αέρα στην κορυφή του κράνους. Kαθόλου στροβιλισμός στο κεφάλι. Κανένας θόρυβος ακόμα και με ανοικτή ζελατίνα ως τα 120 με 130. Πλήρη κάλυψη από αέρα μέχρι και τα 175 χλμ/ώρα. Φαρδύτερη αεροδυναμική κάλυψη από το Desierto, ειδικά στο ύψος των ώμων και κεφαλιού. Εξίσου σταθερή αίσθηση του μπροστινού συστήματος με το Desierto. Σύστημα ρύθμισης ύψους της ζελατίνας όχι τόσο εύκολο όσο του Desierto. Εντυπωσιακό!".   

ΣΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ...

ΦΑΣΗ ΟΓΔΟΗ:  ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΠΙΣΩ

Επιτέλους ήρθε η ώρα της δοκιμής! Δένω λοιπόν πρόχειρα το gps στις βίδες που δένουν τις ράγες που στηρίζουν τη ζελατίνα. Ουπς! Το συνεργείο του Δήμου έχει μετατρέψει όλο το δρόμο έξω από το σπίτι σε πιστάκι μοτοκρός με λακούβες και αναχώματα... φτιάχνουν αντιπλημμυρικά έργα ...εν όψη εκλογών εννοείται- και στα σκαμπανεβάσματα της μηχανής το φέρινγκ επιβαρυμένο με το gps, κουνιέται πολύ. Αναστροφή και πίσω στο "εργαστήριο" για μπαράκι στήριξης. Άμα κουνάει έτσι στα έργα, στο βουνό θα το ψάχνω το gps. Χμμμ...

Τα πλαστικά λύνονται όλα και  ψάχνω να βρω πιθανά σημεία αντιστήριξης κάτω, κοιτώντας και τι έχει κάνει η μαμά εταιρεία στο F 800 GS ADV με το tablet του γιου μου στο χέρι. Κανονικά πρέπει να φτιάξω ένα μπαράκι σαν της BMW για την ζελατίνα "Touring" (που μόνο touring δεν είναι αλλά τέλος πάντων...) που δένει στη βάση των μπροστά φλας. Ολωσδιόλου τυχαία όμως μου έρχονται στο μυαλό οι κλίσεις από τα tower με τα όργανα των μηχανών του Ντακάρ, βλέπω και τις βίδες πίσω στο μικρό μπροστινό πλαστικό υποπλαίσιο και ...μπίνγκο!

Μερικές ώρες και άπειρες δοκιμές αργότερα το μπαράκι διατομής 10 χιλιοστών από αλουμίνιο γεφυρώνει το φέρινγκ με το λαιμό της μοτό. Εννοείται με ροδέλες γαλβανιζέ ροδέλες επενδυμένες με λάστιχο και λαστιχένιους συνδέσμους στα δεσίματα για απορρόφηση κραδασμών κλπ κλπ. Επάνω του δένει η βάση της Garmin και ...πάμε δοκιμή. Τώρα το gps κουνιέται μόνο στο ρελαντί που συντονίζει με τη σταματημένη μοτό.

ΦΑΣΗ ΕΝΑΤΗ: ΝΑ 'ΧΑΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΕΡΟΣΥΡΑΓΓΑ...

Πρώτη δοκιμή!
Αναβάτης ύψους 172 εκατοστών,
Κράνος HJC FG-15 (δρόμου, απλό)
Αέρας  στα 4-5 μποφόρ
(κατά meteo.gr)
Zελατίνα τέρμα επάνω
Πεδίο δοκιμών: Κατεχάκη










Μέχρι τα 120 μπορώ να πηγαίνω με ανοιχτή ζελατίνα κράνους, παρότι σήμερα φυσάει πολύ. Ροή αέρα ακριβώς επάνω από το κράνος, δευτερεύον ανεπαίσθητο ρεύμα μπροστά από τα όργανα. Το καταλαβαίνεις μόνο βάζοντας το χέρι στο άνοιγμα με πολλά.  Πρόκειται για τον αέρα που περνάει ανάμεσα φέρινγκ και ζελατίνα και κάνει τρελή δουλειά. Κραδασμοί μηδέν. Άλλοι ήχοι μηδέν.

Οι ώμοι μου είναι προστατευμένοι από τον αέρα, ενώ ταυτόχρονα δεν ακούω το κλασικό "μπαπα-μπούπα" που κάνει ο αέρας όταν "κλείνει" πίσω από μεγάλες ζελατίνες.  Για την ακρίβεια το ρεύμα αέρα είναι τόσο ήσυχο που ακούω τον κινητήρα πολύ πιο καθαρά από ότι ποτέ πριν. Το θετικότερο και μη αναμενόμενο είναι ότι το μπροστινό της μηχανής μοιάζει να έχει γίνει πιο στιβαρό από ότι πριν. 

      Προφανώς τα προηγούμενα φέρινγκ και η απουσία της αντιστήριξης έκαναν το ρύγχος να κουνιέται από τον αέρα επηρεάζοντας την ευστάθεια του μπροστινού συστήματος. Στο κατέβασμα με αέρα πλάγια πίσω μου μπαίνω επίτηδες πίσω από Τράνζιτ φορτηγάκι υπερυψωμένο σαν "τούβλο" στην παρατεταμένη. Ακλόνητα και η κατασκευή και η μοτό, ομαλή ροή αέρα, ελάχιστος θόρυβος! Αλλάζω ελαφρώς τις ράγες στήριξης για αισθητικούς λόγους, το χρώμα για να μη "χτυπάνε τόσο στο μάτι και οι κάτω γωνίες τους να είναι ακολουθούν τα "νεύρα" του φέρινγκ.

Δεύτερη Δοκιμή.
Αναβάτης ύψους 172 εκατοστών,
Κράνος: HJC FG-15
Αέρας 3-4 μποφόρ (κατά meteo.gr)
Ζελατίνα τέρμα πάνω
Πεδίο δοκιμών Εθνική Οδός Αθηνών Λαμίας (από Μεταμόρφωση και πάνω)









Ζελατίνα κράνους ανοιχτή ως τα 130 απροβλημάτιστα. Κάλυψη από αέρα εξίσου πλήρης με την προηγούμενη δοκιμή. Χαρακτηριστικά κατάλαβα πόσο αέρα γλίτωνα όταν στα 160 άρχισαν να με μαστιγώνουν τα μπατζάκια στους αστραγάλους (φόραγα τζιν όχι παντελόνι μοτό) σαν τρελά. Ως τα 170 χλμ/ώρα θόρυβος ελάχιστος. Η μηχανή ακλόνητη και παραδόξως δεν φαίνεται να έχει αυξηθεί η αεροδυναμική αντίσταση της παρότι αυξήθηκε (ελάχιστα;) η μετωπική της επιφάνεια. Είναι βέβαια και αυτό το κενό ανάμεσα στις δύο επιφάνειες που βελτιώνει την αεροδυναμική.

Μπαίνω πίσω από νταλίκα. Ουάου! Παλιά θα πήγαινα σαν τον μουσαμά της πέρα δώθε. Γενικώς νιώθω ότι η μηχανή τόσα χρόνια χαντακωνότανε λόγω κακής αεροδυναμικής. Και εγώ βέβαια αφού είναι η πρώτη φορά που μπορώ να ανέβω σε ταχύτητες πάνω από 140 χωρίς να χαροπαλεύω με τον αέρα και τους κλυδωνισμούς.  Το μόνο πρόβλημα είναι πως τώρα το GPS αν και για πρώτη φορά σε σωστή θέση -που να μην χρειάζεται να πάρεις το βλέμμα μακριά από το δρόμο για να το δεις- όταν έχεις τον ήλιο πίσω δεν βλέπεις την οθόνη λόγω γυαλάδας. Θέλει "γείσο". Never mind θα του φτιάξω ένα από εποξικό.

Πίσω στο σπίτι, έλεγχος για βίδες που χαλάρωσαν, πιθανά ραγίσματα, αλλοιώσεις, παραμορφώσεις, στρεβλώσεις... τίποτα. Όλα ΟΚ. Τώρα πρέπει να του γράψω χιλιόμετρα και να τσεκάρω την συμπεριφορά των υλικών. Για το φέρινγκ αυτό καθαυτό δεν φοβάμαι γιατί κάθε χαρακτηριστικό που μου είχαν δώσει για το εποξικό υλικό επιβεβαιώθηκε. Αξίζει πραγματικά το επιπλέον κόστος, δεν καταλαβαίνει από καταπόνηση, φάνηκε και στο ..."μαστόρεμα" του. 

         Το μόνο που μένει να ελεγχθεί είναι τα δεσίματα (βίδες, ροδέλες, ράγες κλπ) σε κάμποσα χιλιόμετρα χρήσης ακόμα. Μετά θα κοπούν οι βίδες και θα μπουν παξιμάδια ασφαλείας και πέσει το τελικό φινίρισμα του εποξικού πλαστικού. Κόκκινο σαν της μηχανής για να μοιάζει μέρος του υπόλοιπου κουστουμιού ή glossy μαύρο για να ταιριάζει με τις χούφτες και το "μυτάκι" του μπροστινού φτερού; Ίδωμεν...  

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ PLEXIGLASS

ΦΑΣΗ ΠΕΜΠΤΗ: ΜΕΤΡΗΣΕ ΔΥΟ ΚΑΙ ΚΟΨΕ ΜΙΑ...

Ή όταν η μέτρηση ακριβείας καμπύλων επιφανειών -σε τρισδιάστατα αντικείμενα- μπορεί να σε οδηγήσει στην παράνοια. Ειδικά με τα ασύμμετρα ανοίγματα για τα φώτα του F 800 GS, οι γραμμές μπορεί εύκολα να φαίνονται λάθος αλλά να μετρώνται σωστά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Που είχαμε μείνει; 

Α, ναι στο φινίρισμα... Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι το φινίρισμα μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ και τρίψε αστάρωνε να ξεχαστείς. Μετά θυμάσαι ότι δεν έχει νόημα να έχεις μια απόλυτα φινιρισμένη βάση αν δεν δουλέψει τελικά το όλο κόλπο. Οπότε μετά από καλό αστάρωμα, δύο χέρια μαύρο ματ και πάμε να δούμε πως θα εξελιχθεί. Αν δουλεύει σωστά, το λύνουμε και το ξαναφινίρουμε σε βαθμό τελειότητας. Αν όχι είναι κρίμα να μακελεψεις κάτι εντελώς φινιρισμένο. Άσε που ο νόμος του Μέρφυ λέει πως συνήθως προσπαθώντας να να κάνεις τις τελευταίες μικροδιορθώσεις κάποιο εργαλείο θα σου φύγει και ..."φτού!" πάμε πάλι φινίρισμα. Οπότε:

Για ζελατίνα επιλέξαμε plexiglass, πάχος 4 χιλιοστά, εντελώς διάφανο, το οποίο διαμορφώθηκε ανάλογα με dremel και σε υψηλή θερμοκρασία, ώστε να ακολουθεί ακριβώς την καμπύλη της βάσης.
  

ΦΑΣΗ ΕΚΤΗ: ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΖΕΛΑΤΙΝΑΣ

Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν αφού οι πιθανότητες είναι αρχικά άπειρες. Επέλεξα τον απλούστερο μηχανισμό με την ζελατίνα να "γλιστράει" πάνω σε δύο αλουμινένιους οδηγούς -"ράγες". Μέσα τους ειδικά διαμορφωμένα "παξιμάδια" όπου θα βιδώνουν οι βίδες της ζελατίνας για να ασφαλίζουν στο επιθυμητό ύψος.

Βίδες, ράγες, παξιμάδια, ροδέλες κλπ κλπ από υλικό που να μην σκουριάζει (αλουμίνιο, ή γαλβανιζέ). Οι βίδες όσο το δυνατόν αεροδυναμικότερες και με κεφάλι allen Νο 4. Οκ οι περισσότεροι κατασκευαστές βάζουν βίδες με λαβή που να επιτρέπει να χαλαρώνεις την ζελατίνα με το χέρι. Βολικό μεν αλλά παρκάρω συχνά έξω και δεν μου αρέσει η ιδέα να φύγει κάποιος με την ζελατίνα μου.

Άλλωστε με τις allen Νο 4 φτάνει ένα μικρό "αλενάκι" στην τσέπη ή το tank bag (ιδανικά στο μπρελόκ της μηχανής) για να κάνεις την δουλειά σου. Μόνο εσύ. Και ένα μικρό μυστικό. Οι βίδες allen ξεβιδώνουν με αντίστοιχου μεγάθους torx. Διαλέγουμε λοιπόν allen No 4, γιατί θα μπορεί να ξεβιδώνει και να βιδώνει με το torx Νο 25 που περιλαμβάνεται στο κιτ εργαλείων της μοτοσικλέτας και βρίσκεται κάτω από τη σέλα.  

Για αποστάτες ανάμεσα σε ζελατίνα και βάση θα πειραματιστούμε με κάτι σε αλουμίνιο που να δίνει απόσταση μεταξύ τους γύρω στα 3 εκατοστά. Λογικά η ροή αέρα ανάμεσα στις δύο επιφάνειες θα σβήνει τον βόμβο της υποπίεσης πίσω από την κορυφή της ζελατίνας, εξισώνοντας την διαφορά πίεσης με μικρή αλλά επικεντρωμένη ροή αέρα. Ίδωμεν.

 

Και για όσους ψοφάνε για νούμερα: Συνολικό βάρος κατασκευής 1060 γραμμάρια. Δηλαδή 100 γραμμάρια από μία απλή ζελατίνα από plexiglass! Χάρη στο εποξικό, κατ' αναλογία, το βαρύτερο πράγμα στην όλη κατασκευή είναι οι... βίδες! Ακολουθεί το plexiglass ζελατινάκι -μήπως να πάω σε 3mm ...χμ mental note- και μετά τα αλουμινένια στηρίγματα.  Το εποξικό είναι δε το ανθεκτικότερο από όλα τα άλλα με μάξιμουμ πάχος τα 3 χιλιοστά!

ΦΑΣΗ ΕΒΔΟΜΗ: ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΣΤΗ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ

Με την ζελατίνα στο χαμηλότερο δυνατό σημείο. Ύψος από προβολέα 33 εκατοστά. 

Με την ζελατίνα σε πλήρη ανάπτυξη: 45,5 εκατοστά.

Μέγιστο φάρδος -στη βάση- 46 εκατοστά. Πλάτος ζελατίνας στην κορυφή 31 εκατοστά.

Yes, it works! τουλάχιστον στατικά ανεβοκατεβαίνει με μόλις δύο στροφές ξεβίδωμα και χωρίς πίεση ή ζόρι. Με το ένα χέρι. Και με γάντια μηχανής.

Και στην συνέχεια έλεγχος για να βεβαιωθούμε 
ότι δεν βρίσκει σε καμία πλευρά το τιμόνι στο όλο κατασκεύασμα σε full lock δεξιά και αριστερά. Όχι σαν έναν διάσημο κατασκευαστή που πούλαγε πανάκριβη κατασκευή που στο αριστερό full lock (ω ναι σε αυτό που κλειδώνει το τιμόνι!) σε κάποιες μοτό έβρισκε το τιμόνι και ζόριζε την ζελατίνα (ναι ξέρω άσχετο, αλλά δεν κρατήθηκα!).

 

Επόμενο στάδιο: Δοκιμή στο δρόμο, σε ταχύτητες, ανέμους και σε ανώμαλο έδαφος. Αααααα και βάση gps οπωσδήποτε... Και αυτός ο μηχανισμός έτσι θα μείνει; Χμ...